Przechodzimy przez okres dużej zmiany. Można wymieniać tutaj wiele obszarów, jednym spośród wielu jest zmiana w obszarze w obszarze wytwarzania. Procesy wytwórcze są tworzone na nowo. W miejsce dotychczasowych paradygmatów podziału pracy opartego o specjalizację nadchodzi era podziału pracy opartego o wiedzę.
Tym samym istotnym elementem produkcyjnym jest wiedza posiadana przez uczestników procesu produkcyjnego. Wiedza każdego z uczestników, nie zaś jego pozycja . Przestaje być ważne miejsce w hierarchii, istotne zaczynają być posiadane kompetencje. Coraz większą rolę zaczynają odgrywać indywidualna wiedza, doświadczenie oraz sieci relacji pomiędzy posiadaczami tych dóbr.
Wytwarzanie oparte jest o sieć powiązań pomiędzy poszczególnymi uczestnikami tej sieci, istniejące relacje zapewniają możliwość swobodnego przepływu wiedzy i wykorzystanie efektu synergii dla osiągnięcia pożądanego celu działania.
Taki model działania reprezentuje właśnie KCS. KCS definiuje de-facto siatkę połączeń pomiędzy uczestnikami procesu wytwarzania, dystrybucji i wykorzystania wiedzy do świadczenia wsparcia. Określa role, które są niezbędne do zapewnienia jakości produktu (wiedzy). W opisywanym modelu każdy może obejmować różne role w procesie, bazując wyłącznie na posiadanych kompetencjach.
KCS umożliwia zatem stworzenie organizacji innego typu – opartej model model kooperacyjny, umożliwiający uwolnienie indywidualnego potencjału, wykorzystanie każdej pojedynczej kompetencji. W pewnym sensie wracamy do czasu tworzenia pierwotnych grup społecznych, gdzie łączyliśmy się w grupy o podobnych kompetencjach – szewców, snycerzy, itp. Próbujemy jednak nie odtwarzać struktur hierarchicznych.